Slakkengang

Op mijn atelier loop ik wat te treuzelen met het afmaken van een aquarel. Het is prachtig maar warm buiten. Binnen blader ik in verloren gewaande schetsboeken uit mijn studietijd. De opruiming van de zolder heeft boven gelukkig ruimte opgeleverd, maar mijn atelier is nu nog voller. “Detail” staat er boven een tekening uit mijn schetsboek van 1967 en zo zijn er honderden. “Let op de grote lijn”, roept mijn prive-hulpverlener als vanouds vanuit de tuin. “Morgen regent het weer en je moet er dus nu van genieten.” Hij heeft de stoelen al aangeschoven onder een waterval van romantisch witte rozen en klaagt over de grote hoeveelheid slakken die zijn tuinslang met dit droge weer heeft gebaard. “Ik zou dol worden van steeds zo’n slakkengang over jouw papier,” roept hij nogmaals van buiten. “Het duurde toen al even, maar dan heb jij nu zelfs na 50 jaar ook nog wat …”, antwoordde ik toen ik eindelijk aanschoof en hem een studietekeningetje van een slak van vroeger onder de neus wreef.