Terwijl ik op mijn atelier een donkerrode amaryllis schilder, gaat door mijn hoofd dat er weer een jaar voorbij is. Onherroepelijk gaat de tijd door en ik besef dat hij ook voor mij langzaam opraakt. Naarmate je ouder wordt zijn de dagen en maanden kostbaarder. Ik moet mijn uren dus beter gaan besteden en niet verspillen aan onzin. Vaker nee zeggen tegen allerlei uitnodigingen. Maar er is zo veel aardigs.
Ik wil langer genieten van één mooi moment in plaats van te kort van twee. Zoals van Het Laatste Oordeel van Lucas van Leyden, dat tijdelijk in het Rijksmuseum logeert nu de Leidse Lakenhal wordt gerestaureerd. Met mede-supporters mochten we er op de eregalerij dineren. Zoiets duurt altijd te kort, maar intussen dwaalden mijn gedachten toch nog weg naar de voorbereidingen van een expositie van mijn eigen werk in Slot Zeist vanaf 26 februari 2017. Het is altijd wel werken, maar ook genieten. Het Zwitserleven gevoel hoeft van mij niet altijd, want actief blijven houdt je fris van lijf en geest. En hopelijk ook een beetje jong…
Onze jongste kleindochter komt onverwachts een nachtje logeren, maar de kerstlampjes moeten nog in de buxusbollen buiten. Zou het haar opvallen dat december zo nog niet feestelijk genoeg is? De kerstboom moet trouwens ook nog komen en worden opgetuigd. Leuk werk. Bedden klaar maken voor alle 9 kleinkinderen en hun ouders. Moet ook gebeuren. Met elkaar wandelen door de feeëriek verlichte binnenstad naar de kerstnachtdienst in de Pieterskerk. De volgende dag gaan de oudsten schaatsen met warme chocola na op de kunstijsbaan in de Leidse singel. Och, kwam er maar weer eens echte sneeuw en ijs. En met 17 gezellig rond de tafel om te eten en spelletjes te doen. Samen luisteren naar het eeuwenoude, opbeurende Kerstverhaal dat ook onherroepelijk blijft klinken. De dominee daar in die bomvolle kerk zal hopelijk weer de dichter citeren die het licht in donkere dagen een zoen voor de ogen en zalf voor het hart noemde. En hij zal vast met elkaar bidden voor bevrijding van zelfgerichtheid, tegen hoogmoed en voor genuanceerdheid. Ik voel me erdoor aangesproken, want voor je het weet ben je toch te veel met je zelf bezig en sta je te snel met je oordeel klaar. Juist in deze dagen kunnen we ervaren hoezeer de belangeloze inzet van vele vrijwilligers overal en altijd nodig is en gewaardeerd wordt. Zij zijn en blijven een lichtend voorbeeld voor ons allemaal – het hele jaar door!
Ik wens u allen heerlijke dagen toe. Hoe snel het nieuwe jaar ook al weer komt – het zal gelukkig ook weer mogelijkheden bieden om somberheid achter ons te laten waar die helaas in het bijna afgelopen jaar ons allemaal wel eens voor de voeten liep. Hopelijk tref ik u volgend jaar opgewekt weer – dan in het MAX Magazine.
